Od zarania dziejów szlaki wodne były ważnym czynnikiem, który stymulował rozwój wielu cywilizacji. To głównie wzdłuż rzek powstawały pierwsze osady, dzięki którym kwitł handel i możliwy był rozwój miast i gospodarki. Do końca XIX wieku istniała silna świadomość znaczenia śródlądowych korytarzy transportowych dla rozwoju gospodarki, szczególnie na obszarze dzisiejszej Polski północnej i zachodniej, co przekładało się bezpośrednio na liczne inwestycje hydrotechniczne, z budową kanałów włącznie. Od czasu zakończenia II wojny światowej w Polsce następowała stopniowa degradacja infrastruktury hydrotechnicznej i zmniejszenie znaczenia żeglugi śródlądowej, przede wszystkim na rzecz transportu kołowego. Wieloletnie ograniczenia nakładów na drogi wodne spowodowały, że zaległości są duże…
Stąd wywodzi się idea rewitalizacji polskiego odcinka śródlądowej Międzynarodowej Drogi Wodnej E70.
Jej fragment przebiega przez Zalew Wiślany, akwen o powierzchni 838 km2, łączący sieci polskich i zachodnioeuropejskich śródlądowych dróg wodnych z wodami rosyjskimi i litewskimi. Jego Polska cześć posiada jedynie pośrednie połączenie z wodami Bałtyku, poprzez Szkarpawę i Wisłę. Po stronie rosyjskiej Zalew Kaliningradzki łączy się z Morzem Bałtyckim poprzez Cieśninę Piławską, zwaną również Cieśniną Bałtyjską.
Po jego stronie „warmińsko-mazurskiej” znajdują się przystanie: Kamienica Elbląska, Nabrzeże, Suchacz, Kadyny, Tolkmicko oraz warmiński Frombork i Nowa Pasłęka (po stronie północnej – „pomorskiej” leżą kolejno: Kąty Rybackie, Krynica Morska i Piaski).
Rozpoczynając podróż od granicy z Rosją (w Piaskach lub Nowej Pasłęce) lub też w Starych Jabłonkach, wykorzystując Kanał Ostródzko-Elbląski można dopłynąć aż do belgijskiej Antwerpii, położonej nad Morzem Północnym. Liczący ponad 600 km polski odcinek E70 biegnie od Zalewu Wiślanego do niemieckiej śluzy Hohensaaten Ost, rzeką Nogat, Wisłą do Bydgoskiego Węzła Wodnego, skąd Brdą, Kanałem Bydgoskim, Notecią, Wartą dociera do Kostrzynia nad Odrą.
